De dag begon met de regen die op de tenten tikten, wat nu niet bepaald de aanmoediging was om snel uit bed te komen. Toen de regen uiteindelijk stopte, kroop iedereen uit de tenten, waarna er uitgebreid ontbeten werd*. De avonturen van de nacht werden eens doorgesproken (regen, een Duitse party rond een uur of één, de kerkklok die op zes uur ’s ochtends weer eens uit zijn/haar dak was gegaan), waarna we ons over de nieuwe dag gingen bekommeren. De weersverwachtingen waren wisselvallig, de animo voor een tweede wandeltocht was beperkt, dus wat dan wel? Het besluit werd uitgesteld door naar de bakker/koffiebar van het dorp te gaan om daar onder het genot van koffie (en taartjes) de kaart van de omgeving nog eens aan naar de kaart van de omgeving te kijken.
Zonder nou tot een duidelijk plan te zijn gekomen, besloten we een stukje de helling op te rijden, naar een dorp genaamd Fiss. Dit bleek een vrij treurig ski/mountainbike-dorp zonder sjeu, waar eigenlijk weinig anders te doen was dan een lift naar boven te nemen om de plaatselijke treurnis te ontsnappen**. Boven werd de sfeer een stuk beter omdat we de nodige nieuwe planten tegen het lijf liepen (onder andere rode bremraap, parnasia, gele gentiaan) en dat sloeg om in balorigheid toen we plotseling op een soort alpenkinderparadijs stuitten. Rodelbaan, kermisattracties, mottige pony’s, klim- en speeltoestellen en dat alles met de slogan ‘We are family’.
Wat te doen? Onder het mom van If you can’t beat them, join them kochten we wat tokens om vanuit een toren in de uiers van een koe te springen (I kid you not), wat een aantal mooie plaatjes opleverde:
Na deze verpozing was eigenlijk het plan om naar de rodelbaan te gaan en deze kinderhel achter ons te laten, maar aangezien we voor ons gevoel pas net boven waren, besloten we eerst nog een kleine bergwandeling te maken. Na een kwartiertje wandelen langs de flank stuitte we op een tweede lift, die ons naar een hoogte van 2436 meter zou brengen. We konden de top soms zelfs zien tussen de wolken en dat zag er toch ook wel mooi uit. Niet dat we echt van plan waren om erin te gaan, maar toen we informeerden hoe duur een tochtje naar boven kostte en de goede man van de lift zei dat we wel gratis mee mochten, was het besluit snel genomen.
In de eerste instantie leek het een goed besluit. Vanuit de lift zagen we een dikke moermeltier, het uitzicht boven was prachtig, er was zowaar zelfs zon en er stonden wederom weer wat andere planten (vanille-orchis). Het enige probleem was dat het opeens vier uur bleek te zijn en dat we sinds ons ontbijt geen hap meer gegeten hadden. Om te voorkomen dat de hongerklop tijdens de afdaling snoeihard zou toeslaan, besloten we dus eerst wat borden friet te eten. Even hoopten we nog dat we weer gewoon met de lift weer naar beneden konden gaan (om zo wellicht nog net op tijd bij de roddelbaan te komen…), maar aangezien we geen ticket hadden, viel die optie af.
Afdalen dus, langs de koeien en de bloemen. Alleen wel jammer dat het weer vrij vlak onder de top omsloeg. Geen onweer -dat gelukkig niet- maar wel spetters, druppels en op een goed moment echte regen. Als verzopen katten joegen we de helling af, in de hoop dat we nog net op tijd zouden zijn om de laatste lift naar het dorp te kunnen pakken. Ondanks onze versnelling en zelfs de sprint op het eind, waren we nèt op tijd om de baas van de lift te zien wegrijden, het dal in.
Als er iets treurige is dan een kinderparadijs op een mooie alpenwei, dan is het een verlaten kinderparadijs in de regen op een mooie alpenwei. Weliswaar hadden we het grootste deel van de duizend meter afdaling er wel opzitten (600 meter), maar niemand had zin om dat laatste uur in de regen verder af te moeten leggen. Besloten werd dat ik de auto zou gaan halen, in de hoop dat het kleine asfaltweggetje dat naar het dorp beneden leidde niet bij het dorp afgesloten zou zijn. Twee-en-twintig minuten rennen later stond ik hijgend en dampend bij de bus, waarna de toch wel spannende rit omhoog nog moest volgen. Het asfaltpaadje was smal en aangezien er ook nog werkverkeer naar beneden kon komen, slingerde ik toeterend naar boven, waar niet al te veel later met luid gejuich ontvangen werd! Wat begon als een saaie, doelloze dag was per ongeluk veranderd in een zeer avontuurlijke (en natte) dag.
Terug bij de tent trok iedereen droge, warme kleding aan en was het besluit snel genomen om het avontuur op gepaste wijze af te sluiten: door niet nog zelf te gaan koken, maar door naar de plaatselijke pizzeria op de heuvel te gaan. Prima eten, prima prijs en niet lang daarna lagen we weer in onze slaapzakken.
=======
* Eén van de kinderen vindt backed beans in tomato sauce erg lekker, terwijl twee anderen zich over de couscous van de dag daarvoor bekommerden.
** Verder was de sfeer wat kribbig, wat een extra reden was om voor de ontsnapping naar boven te kiezen.
wrekloos 