Vandaag sms-de mijn vader mij: “Als ik dat zo lees zou ik maar een weekje vakantie nemen als je weer thuis bent.” Kennelijk bestaat na het lezen van mijn vakantieperikelen het beeld dat het hier een grote stressboel is. Dat is dus niet zo, of in elk geval niet meer dan normaal. Eigenlijk gebeurt hier geen moer. Het is dat Garry zoveel herrie maakt, anders zouden we het gras zelfs hóren groeien. Maar om daar nou elke dag een stukje over te schrijven…
Het is hier, zoals je zou verwachten, typisch vakantie. Als we mazzel hebben slaapt Lou (2) tot half acht, als we pech hebben tot kwart voor zeven. De laatste paar dagen hebben we pech. Ik ga dan met haar een ochtendwandeling maken, over de doodstille camping, op weg naar de zon. Zij plukt bloemen (“voor mama”) en lopen een stukje over de weg, naar de hoek waar de zon al over de heuvel komt. Ze babbelt. Ik babbel. Pech is een relatief begrip. Als we terugkomen, mag zij in de tent bij haar moeder. Borsjt drinken, zoals ze mij dat al vier keer heeft verteld. De rest van de kinderen slaapt dan nog, dus dan ga ik meestal even een stukje zitten schrijven. Op een goed moment wordt Mae (7) wakker, die dan met een verwilderde bos haar uit de tent gekropen komt. Er wordt geplast, er wordt thee gezet, de schade van Garry wordt opgenomen. Eén voor één kruipen er kinderen uit tenten. Mae vraagt of ze scrambled eggs mag maken. Haar zussen kijken toe. Zwijgend eten we brood. Met ei. Nou, ok, er wordt ook wel eens gekibbeld.
En zo kabbelt de ochtend voorbij. Ik zet mijn verhaal online, er worden wat geiten gevoerd, vriendinnen melden zich, er is een Barbie-momentje. En opeens is het elf uur en moeten we ons toch weer gaan haasten om voor twaalf uur een bakker te vinden die nog open is. De kinderen worden in de bus gestopt en weg rijden we.
Ach, en wat doe je nadat je koffie gedronken hebt in het dorp en brood ingeslagen? Gisteren bezochten we een oud gerestaureerd klooster – dicht, verlaten, verval al weer eindeloos geduldig in werking: ik mis mijn camera – vandaag gingen we naar een gorge. Koud, zwart water, waar de kinderen bang van werden, maar tegelijkertijd het toch ook wel spannend vonden. Bibberend zwemmen naar de steen in het midden. Mooie, gitzwarte waterjuffers dwarrelend om kleine rode. Had ik al gezegd dat ik mijn camera mis? Een grote, Franse supermarche. Een stukje hardlopen. Goh, zit die vijf nu al weer in die klok? Kortom, er gebeurt hier geen moer. Dat gezegd hebbende, het ziet er naar uit dat onze ochtendroutine de komende dagen wat verstoord gaat worden. Het schijnt te gaan regenen, namelijk. Eens kijken of onze tentjes, die toch al snel negen jaar ongebruikt in de opslag hebben gelegen, dat weten te waarderen…
.
wrekloos 